Czternasty Apostoł

„Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, aby obwołał rok łaski od Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli.”(Łk 4:16-21)(BT) Tymi słowami z proroka Izajasza Jezus rozpoczął swoją działalność nauczycielską. Dlaczego wybrał Izajasza i jego słowa wykorzystał, aby zaznaczyć po raz pierwszy tak dobitnie kim jest i jaka jest Jego rola?

Człowiek imieniem Izajasz, a właściwie Jeszajahu (Yesha'yahu) co oznacza „Jahwe jest zbawieniem”, uznany przez tradycje zarówno rabiniczną, jak i chrześcijańską za jednego z największych proroków, żył w VIII w p.n. Chr w południowym królestwie czyli królestwie Judy, a dokładnie w Jerozolimie. Był synem Amosa, którego nie należy mylić z prorokiem Amosem. Talmud babiloński utożsamia Amosa, ojca Izajasza, z bratem króla Amazjasza, na pewno Izajasz pochodził z zamożnej rodziny, która zagwarantowała mu najlepsze, jak na tamte czasy wykształcenie, ponieważ wykazywał się bardzo dobrą znajomością spraw publicznych, politycznych, społecznych, kulturalnych itp. Izajasz był też doradcą królów Achaza i Ezechiasza. Na proroka został powołany w wieku ok. 25 lub 30 lat, a więc dość wcześnie: „W roku śmierci króla Uzjasza ujrzałem Pana, który zasiadał na wysokim oraz wzniosłym tronie, a skraje jego szaty napełniały Świątynię. Wysoko nad Nim unosili się Serafini, każdy o sześciu skrzydłach; dwoma zasłaniał swoje oblicze, dwoma zasłaniał nogi, a na dwóch się unosił. I odezwał się jeden do drugiego, wołając: Święty, święty, święty Wiekuisty Zastępów, cała ziemia jest pełną Jego chwały. Zaś na głos wołających zatrzęsły się posady wejścia, a gmach napełnił się dymem. Więc powiedziałem: Biada mi, zginąłem, bowiem me oczy widziały Króla, Wiekuistego Zastępów, a nie jestem człowiekiem czystych ust oraz przebywam wśród narodu także nieczystych ust. Ale nadleciał do mnie jeden z Serafinów, a w jego ręce był rozżarzony kamyk, który wziął kleszczami z ołtarza. I dotknął moich ust oraz powiedział: Oto dotykam twych ust i znika twoja wina, a twój grzech będzie odpuszczony. Wtedy usłyszałem głos Pana, który mówił: Kogóż mam posłać i kto tam pójdzie? Więc powiedziałem: Oto jestem, poślij mnie. A na to powiedział: Pójdziesz i powiesz temu narodowi: Słyszeć – słyszycie, ale nie chcecie rozumieć, patrzeć – patrzycie, ale nie chcecie poznawać”(Iz 6:1-9)(NBG) i pozostał nim do końca swoich dni czyli przez około 40 lat. Innymi współczesnymi mu prorokami byli w królestwie Judy Micheasz, a w północnym królestwie Izraela Ozeasz i Amos.

Izajasz miał żonę, a z nią dwóch synów, którym nadał imiona będące znakami dla Izraela. Pierwszy syn to Szeor Jaszub (Iz 7:3) co oznacza „Reszta się nawróci”, zaś drugim synem był Maher Szalal Chasz Baz co znaczy „Szybki łup, chyża zdobycz”(Iz 8:3-4). Jego praca jako proroka przypadała na czasy wojny syro-efraimskiej oraz próby wpasowania się Judy w międzynarodową koalicję przeciw imperium Asyryjskiemu, czemu Prorok był przeciwny: „Za czasów Achaza, syna Jotama, syna Ozjasza, króla Judy, wyruszył Resin, król Aramu, z Pekachem, synem Remaliasza, królem Izraela, przeciw Jerozolimie, aby z nią toczyć wojnę, ale nie mógł jej zdobyć. I przyniesiono tę wiadomość do domu Dawida: Aram stanął obozem w Efraimie! Wówczas zadrżało serce króla i serce ludu jego, jak drżą od wichru drzewa w lesie. Pan zaś rzekł do Izajasza: Wyjdźże naprzeciw Achaza, ty i twój synek, Szear – Jaszub, na koniec kanału Wyższej Sadzawki, na drogę Pola Folusznika, i powiesz do niego: Uważaj, bądź spokojny, nie bój się!...Niech twoje serce nie słabnie z powodu tych dwóch oto niedopałków dymiących głowni.”(Iz 7:1-4)(BT)

Wielu krytyków tekstu biblijnego udowadnia, iż rozdziały 40 do 55 były napisane przez tzw. Deutero – Izajasza, czyli nieznanego proroka, który pisał i głosił w duchu Izajasza. Dowodu na to upatrują w zmianie historycznego tła. Izajasz jest prorokiem za czasów królów judzkich kiedy południowe królestwo jest jeszcze niepodległe, zaś tzw. Deutero – Izajasz prorokuje w rzeczywistości niewoli babilońskiej na co ma wskazywać Iz 40:1-2: „Pocieszcie, pocieszcie mój lud! - mówi wasz Bóg. Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy”(BT) oraz Iz 43:14-15: „Tak mówi Pan, wasz Odkupiciel, Święty Izraela: Ze względu na was posłałem do Babilonu [zdobywcę]: i sprawię, że opadną wszystkie zawory więzień, a Chaldejczycy wybuchną biadaniem. Ja jestem Pan, wasz Święty, Stworzyciel Izraela, wasz Król!”(BT) Innym dowodem miałoby być proroctwo na temat Cyrusa, króla Perskiego, który stał się zdobywcą Babilonu i łaskawcą Izraela, Iz 41:1-6: „Uciszcie się wyspy, ażeby Mnie słuchać! Niechaj narody odświeżą swe siły! Niechaj wystąpią, wtedy niech mówią: Udajmy się do sądu! Kto wzbudził ze Wschodu tego, którego sprawiedliwość przyzywa na każdym kroku? Kto mu poddaje narody i upokarza królów? Miecz jego ściera ich na proch, jego łuk roznosi ich jak słomę. On ściga ich, przechodzi nietknięty, jakby stopami nie dotykał ścieżki. Kto zdziałał to i uczynił? Ten, co [z nicości] wywołuje od początku pokolenia. Ja, Pan, jestem pierwszy, z ostatnimi również Ja będę. Spojrzały wyspy i lękają się, drżą krańce ziemi! - Zbliżają się i przychodzą.”(BT)

Patrząc na Izajasza tylko przez pryzmat naukowej krytyki tekstu literackiego, rzeczywiście można dojść do wniosku, że istnieją nieścisłości co do czasu w jakim ta księga była spisywana. Najpierw mamy wolne królestwo Judy, a od rozdziału 40 jesteśmy osadzeni w rzeczywistości niewoli babilońskiej, co może prowadzić do wniosku o istnieniu dwóch autorów, z czego drugi „podszywa” się pod pierwszego czyli oryginalnego Izajasza. Izajasz jednak był nie tylko doradcą królów, ale przede wszystkim prorokiem Boga i natchnionym pisarzem, który miał wizję tego co ma się zdarzyć. Jego proroctwa nie są jednopłaszczyznowe, jak i u pozostałych proroków, to co tyczyło Judy w danym czasie można i należy odczytywać w duchu eschatologicznym oraz mesjańskim. Czy Izajasz będąc prorokiem Boga nie mógł mieć wizji niewoli babilońskiej i tego co czeka Judę tam oraz kto wybawi ich z tej niewoli? Czyż żyjący dwieście lat wcześniej Izajasz nie mógł, jako prorok Jahwe, prorokować o Cyrusie, królu Persji, choć w życiu go na oczy nie widział, bo go widzieć nie mógł? Czy prorok nie mógł spisywać, na podstawie własnych objawień, księgi pocieszenia dla Ludu, wiedząc z tychże objawień co ten lud czeka?

Izajasz jest przede wszystkim prorokiem Izraela, który, tak jak i inni, nawołuje do nawrócenia, poddania się Bogu, Jego opatrzności i pełnego zaufania by naród mógł przetrwać. W Iz 1:2-3 pisze o tym jaki stosunek do swego Boga ma Izrael: „Wychowałem oraz wyniosłem synów, a oni mi się sprzeniewierzyli. Byk zna swojego właściciela, a osioł żłób swego Pana; zaś Israel nie zna, mój naród się nie zastanawia.”(NBG) Trochę dalej w Iz 1:8-9 ostrzega przed konsekwencjami decyzji podejmowanych przez Izrael: „A pozostała córa Syjonu jest jak mata w winnicy, jak budka na polu ogórków, jak oblężone miasto. Gdyby Wiekuisty Zastępów nie zostawił nam tego drobnego szczątku, bylibyśmy jak Sedom (czyt. Sodoma) oraz podobni do Amory (czyt. Gomory).”(NBG) Pan ustami Proroka w Iz 1:11-14 przemawia do swego ludu w sposób bardzo stanowczy i obrazowy opisując to jak bardzo nie znosi rytualizmu, oddawania czci Panu na sposób oddawania czci przez inne narody swoim bóstwom, blichtru religijnych ceremonii bez duchowego pokrycia, a wreszcie całej religijnej hipokryzji: „Cóż mi po mnóstwie waszych ofiar? - mówi Wiekuisty. Jestem syty całopalenia baranów i łoju tłustych cieląt; nie pożądam krwi byków, jagniąt i kozłów. Gdy przychodzicie, by się ukazać przed Moim obliczem, któż od was tego żąda, byście deptali me przedsienia? Przestańcie składać dary kłamstwa, kadzidło będące mi obrzydliwością. Nów, szabat i ogłaszanie świąt – nie cierpię niegodziwości i uroczystości! Ma Osoba nie cierpi waszych nowiów i świąt, stały mi się ciężarem, sprzykrzyło mi się je znosić.”(NBG)

Pan ustami Izajasza ciągle nawołuje do nawrócenia cały swój Lud. Jeśli Izrael zajmie swoje miejsce i odwróci swoją twarz od niesprawiedliwości oraz tego wszystkiego co jest obrzydliwe w oczach Pana, ten natychmiast jest gotów zwrócić się do Ludu ze swoją łaską: „Obmyjcie się, oczyśćcie się, sprzed Moich oczu oddalcie zło waszych postępków, przestańcie czynić zło. Nauczcie się spełniać dobro, domagajcie się sprawiedliwości, podźwignijcie uciemiężonego, szukajcie praw sieroty, brońcie wdowy. Przyjdźcie, rozprawimy się – mówi Wiekuisty. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat – jak śnieg zbieleją; choćby się czerwieniły jak purpura – staną się białe jak wełna.”(Iz 1:16-18)(NBG)

Jak już wspomniałem wcześniej proroctwa Izajasza należy rozpatrywać nie tylko w kontekście historycznym, czyli patrząc na jego przesłanie o nawrócenie Judy oraz zapowiedzi co ma spotkać dom Dawida w czasie kiedy Prorok żył, czy w najbliższej przyszłości, ale także w kontekście eschatologicznym czyli zapowiedzi rzeczy, które mają się zdarzyć w czasach ostatnich: „I zwrócę swoją rękę przeciwko tobie, i wytopię w tyglu twój żużel, i usunę wszystkie twoje przymieszki. I przywrócę ci twoich sędziów jak niegdyś, i twoich radców jak na początku. Potem nazywać cię będą grodem sprawiedliwości, miastem wiernym. Syjon będzie odkupiony przez sąd, a ci, którzy się w nim nawrócą, przez sprawiedliwość. Odstępców zaś oraz grzeszników spotka zagłada, a ci, którzy opuszczają Pana, zginą.”(Iz 1:25-28)(BW) Innym przykładem tego jest proroctwo o tzw. „szczątku Izraela”: „I stanie się w owym dniu: Reszta Izraela i uratowani z domu Jakuba już nie będą opierać się na tym, który ich bije, lecz wiernie opierać się będą na Panu, Świętym Izraelskim. Resztka nawróci się, resztka Jakuba, do Boga Mocarza. Bo, choćby twój lud, Izraelu, był tak liczny jak piasek morski, tylko resztka z niego się nawróci. Zagłada jest postanowiona zgodnie z pełnią sprawiedliwości.”(Iz 10:20-22)(BW) To właśnie tego cytatu z Izajasza używa Paweł w Liście do Rzymian (Rz 9:27) tłumacząc sprawę zbawienia zarówno Żydów jak i pogan.

Jak i inni prorocy Izajasz wiele mówi o „tym dniu” czyli dniu gniewu Pana, dniu sądu: „I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody. I pójdzie wiele ludów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo Pana z Jeruzalemu. Wtedy rozsądzać będzie narody i rozstrzygać sprawy wielu ludów. I przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej.”(Iz 2:2-4)(BW), „Dumne oczy człowieka opuszczą się, a pycha ludzka zniży się, ale jedynie Pan wywyższy się w owym dniu. Bo dla Pana Zastępów nastanie dzień sądu nad wszystkim, co pyszne i wysokie, i nad wszystkim, co wyniosłe, aby było poniżone.”(Iz 2:11-12)(BW), „W owym dniu latorośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi chlubą i krasą ocalonych Izraela. I będzie tak, ze kto pozostanie na Syjonie i ostoi się w Jeruzalemie, będzie nazwany świętym; każdy, kto jest zapisany wśród żywych w Jeruzalemie.”(Iz 4:2-3)(BW)

Co jest jednak takiego wyjątkowego w tym Proroku? Co takiego mogłoby pozwolić na nazwanie go czternastym Apostołem? W Iz 7:14 znajdziemy jedno z najsłynniejszych proroctw Izajasza: „Dlatego Sam Pan da wam znak: Oto dziewica pocznie i porodzi syna, i nazwie jego imię Immanuel (Immanu'el hebr. Bóg z nami, przyp. autora)”(NBG) Drugie podobne proroctwo można znaleźć w Iz 9:5: „Bowiem narodziło się nam dziecię, został nam dany syn, a na jego ramieniu została złożona władza. I nazwą jego imię: Znamienity Doradca, Bóg Bohater, Wieczny Ojciec, Książe Pokoju.”(NBG) Trudno jest nie dostrzec spełnienia tych wizji Izajasza, w których przewiduje on narodzenie Mesjasza z dziewicy jako znak dla Izraela, w ewangelii Łk 1:26-32: „Zaś w szóstym miesiącu, od Boga – do miasta w Galilei o nazwie Nazaret został wysłany anioł Gabriel, do dziewicy zaręczonej mężowi z domu Dawida, którego imię brzmi Józef, a imię dziewicy – Maria. Więc anioł wszedł do niej i powiedział: Witaj, obdarowana łaską, Pan z tobą; błogosławionaś ty między niewiastami. Zaś gdy ona go zobaczyła, zmieszała się na to słowo i rozważała, cóż to było za pozdrowienie. A anioł jej powiedział: Nie bój się, Mario, bowiem znalazłaś łaskę u Boga. Więc oto poczniesz w łonie oraz urodzisz syna, a jego imię nazwiesz Jezus. Ten będzie wielkim, będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da mu tron jego przodka Dawida.”(NBG)

Apostołowie byli wybrani i wysłani do głoszenia Ewangelii ponad 700 lat po śmierci proroka Izajasza, a on już wtedy widział i głosił zwiastowanie oraz narodzenie, które tak dokładnie opisuje ewangelista Marek. Czyż to nie jest zadziwiające jak prorok Starego Przymierza z tak ogromną dokładnością opisuje kim będzie Mesjasz, kto Go urodzi i w jaki sposób, a także kim tak naprawdę będzie ten, którego oczekiwał Izrael?

Idźmy dalej i spójrzmy na Dzieje Apostolskie 8:26-35: „A anioł Pański rzekł do Filipa, mówiąc: Wstań i idź na południe drogą, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy. Jest to droga pustynna. I powstawszy, poszedł. A oto Etiopczyk, eunuch, dostojnik królowej etiopskiej Kandaki, który zarządzał jej wszystkimi skarbami, a przyszedł do Jerozolimy, aby się modlić. Powracał, a siedząc na swoim wozie, czytał proroka Izajasza. I rzekł Duch Filipowi: Podejdź i przyłącz się do tego wozu. A gdy Filip podbiegł, usłyszał, jak tamten czytał proroka Izajasza, i rzekł: Czy rozumiesz to, co czytasz? Ten zaś odpowiedział: Jakżebym mógł, jeśli mnie nikt nie pouczył? I poprosił Filipa, aby wsiadł i zajął przy nim miejsce. A ustęp Pisma, który czytał, był ten: Jak owca na rzeź był prowadzony. I jak baranek milczący wobec tego, który go strzyże, Tak nie otwiera ust swoich; W poniżeniu jego wyjęty został spod prawa, O jego rodzie któż opowie? Bo życie jego z ziemi zgładzone zostaje. Wtedy eunuch odezwał się do Filipa i rzekł: Proszę cię, o kim to prorok mówi? O sobie samym, czy też o kim innym? A Filip otworzył swoje usta i zwiastował mu dobrą nowinę o Jezusie, począwszy od tego ustępu Pisma.”

Sługa królowej Kandaki był eunuchem, co także ma znaczenie w przypadku proroka Izajasza, bo oto tak brzmi jego proroctwo na temat eunuchów: „Niech nie powie cudzoziemiec, który się garnie do Wiekuistego, mówiąc: Pewnie Wiekuisty odłączy mnie od Swojego narodu; i niech nie powie eunuch: Oto ja, uschłe drzewo! Bo tak mówi Wiekuisty o eunuchach, którzy przestrzegają Moich szabatów; wybierają to, co Mi się podoba i trzymają się Mojego przymierza: Ustanowię im w Moim domu, w Mych murach udział i imię, lepsze niż ustanowione przez synów ludzkich; ustanowię im wieczne imię, które nie będzie zatarte.”(Iz 56:3-5)(NBG) Można by wysnuć wniosek, że spotkanie Filipa z eunuchem królowej Kandaki Izajasz również przewidział ponad 700 lat wcześniej.

Wracając do tematu, eunuch czytał jedną z tzw. czterech pieśni Sługi Jahwe. Pierwsza pieśń Sługi Jahwe to Iz 42:1-9: „Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku....Ja, Pan, powołałem Cię słusznie, ująłem Cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów.”(BT) To o czym mówi Izajasz możemy wyraźnie zobaczyć w Mt 3:16-17: „A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem”(BW) Spójrzmy jeszcze na tą samą ewangelię Mt 12:15-18: „A gdy się o tym Jezus dowiedział, odszedł stamtąd i szło za nim wielu, i uzdrowił ich wszystkich. I przykazał im, aby go nie ujawniali, żeby się wypełniło, co powiedziano przez proroka Izajasza w słowach: Oto sługa mój, którego wybrałem...”(BW) Izajasz niemal widzi Mesjasza, pragnie określić Jego sylwetkę i wszystkie wspaniałości, wszystkie znaki, które przyjściu Mesjasza i Jego osobie będą towarzyszyć. Prorok niemal słyszy nauczanie Pomazańca Pana, choć oczywiście nie wie dokładnie kim On jest, nie zna Imienia, które my znamy.

A oto druga pieśń Sługi Iz 49:1-7: „Słuchajcie mnie wyspy, i uważajcie, wy, dalekie narody! Pan powołał mnie od poczęcia, od łona matki nazwał mnie po imieniu. I uczynił moje usta ostrym mieczem, w cieniu swojej ręki mnie ukrył, uczynił mnie strzałą gładką, w swoim kołczanie mnie schował. I rzekł do mnie: Jesteś moim sługą, Izraelu, przez ciebie się wsławię. Lecz ja pomyślałem: Na darmo się trudziłem, na próżno i daremnie zużyłem moją siłę. A jednak moje prawo jest u Pana, a moja zapłata u mojego Boga. Teraz zaś mówi Pan, który mnie stworzył swoim sługą od poczęcia, aby nawrócić do niego Jakuba i zebrać dla niego Izraela, gdyż jestem uczczony w oczach Pana, a mój Bóg stał się moją mocą....więc ustanowiłem cię światłością pogan, aby moje zbawienie sięgało aż do krańców ziemi...”(BW) Prorok Izajasz rysuje nam obraz Mesjasza, który ustanowi nowe prawo, swoje prawo i stanie się światłością aby zbawienie Boga dotarło do wszystkich. Aż prosi się by w tym miejscu zacytować w odniesieniu do Izajasza List do Hebrajczyków 4:12: „Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca”(BW) Przypomnijmy sobie modlitwę starca Symeona, którą zaczął wielbić Boga na widok malutkiego Jezusa w Łk 2:29-32 „Teraz puszczasz sługę swego, Panie, według słowa swego w pokoju, gdyż oczy moje widziały zbawienie twoje. Które przygotowałeś przed obliczem wszystkich ludów: Światłość, która oświeci pogan, i chwałę ludu twego izraelskiego.”(BW) Prorok w tej pieśni kreśli zadanie Mesjasza, ocalenie resztki Izraela oraz zbawienie wszystkich, którzy w niego uwierzą.

Trzecia pieśń Sługi Jahwe to Iz 50:4-9: „Pan, Wiekuisty, dał mi wyćwiczony język, bym umiał w porę pokrzepić słowem znużonego. On budzi mnie każdego ranka, pobudza moje ucho, bym słuchał jak uważni uczniowie. Tak, Pan, Wiekuisty, otworzył mi ucho, a ja się nie opierałem oraz nie odwróciłem się do tyłu. Nadstawiłem mój grzbiet bijącym, a moje policzki szarpiącym; nie chowałem mej twarzy przed obelgami i pluciem. Ale, Pan, Wiekuisty, mi dopomaga, dlatego nie będę pohańbiony; dlatego uczyniłem mą twarz jak krzemień, bo wiem, że nie będę zawstydzony. Bliskim jest mój obrońca; kto zechce się ze mną spierać? Stańmy razem! Kto jest mym przeciwnikiem, niechaj do mnie podejdzie. Oto Pan, Wiekuisty mi dopomoże; kto mnie potępi? Oto wszyscy zwiotczeją jak szata, mól ich zgryzie.”(NBG) Tutaj Izajasz powoli zaczyna kreślić postać Mesjasza cierpiącego, odrzuconego, szkalowanego i znienawidzonego za to, że jest głosem Boga, za to, że w pełni ufa tylko Bogu samemu. Mesjasz jest też pocieszycielem, w ewangelii Mt 11:28 możemy przeczytać: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”(BT) Proroctwo Izajasza o cierpieniu Mesjasza, o Jego pełnej ufności w Bogu wyraźnie przedstawia ewangelista Łukasz w obrazie modlitwy Jezusa w Ogrójcu, Łk 22:41- 42: „A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się tymi słowami: Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!”(BT)

Ostatnia czwarta i najdłuższa pieśni Sługi Jahwe Iz 52:13 – 53:12 jest chyba całkowitą kwintesencją Ewangelii. Gdybyśmy nie mieli spisanych ewangelii, tak jak było to w przypadku Apostołów i pierwszych uczniów, to ta część proroctw Izajasza wystarczyłaby do całkowitego i dokładnego wyjaśnienia Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie. To właśnie ten fragment proroka Izajasza czytał sługa królowej Kandaki i na podstawie tego fragmentu Filip wyjaśniał mu całą naukę o Panu Jezusie.

Cała pieśń jest długa więc przytoczę tu tylko najważniejsze fragmenty. I tak Iz 52:14: „Jak wielu osłupiało na Jego widok – tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać jego nie była podobna do ludzi.”(BT) Wystarczy przypomnieć sobie scenę biczowania Chrystusa i jego drogę na Golgotę, jak Jezus musiał wyglądać po tej straszliwej męce? Wydaje się, że Izajasz widział to straszliwe cierpienie zadawane Jezusowi i ten potworny, nieludzki wygląd Mesjasza, który zawisł na krzyżu. Inny fragment mówiący o cierpieniu Mesjasza to Iz 53:7-8: „Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca nie ma wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich. Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje Jego losem? Tak! Zgładzono Go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zbity na śmierć.”(BT) Czy do tego opisu trzeba jeszcze coś dodawać? Czy potrzebny jest jeszcze jakiś komentarz?

Kolejny fragment Iz 53:4-6: „Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści, a myśmy Go za skazańca uznali chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie. Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze, a Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich”(BT), wyraźnie mówi o znaczeniu ofiary krzyżowej Mesjasza. Jezus poniósł na krzyż wszystkie nasze winy, nasze grzechy, to wszystko za co my powinniśmy ponieść karę On wziął na siebie ponieważ jak pisze Paweł w Rz 3:23-24: „wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie.”(BT) Izajasz dostrzegł to czego nie dostrzegło wielu współczesnych Jezusowi Żydów i czego nie dostrzega wielu ludzi dzisiaj, że zbawienie od śmierci jest tylko w Cierpiącym Słudze Jahwe, Jezusie Chrsytusie.

Izajasz bardzo dokładnie opisuje Mesjasza, widzi Jego odrzucenie i mękę, widzi straszną śmierć na krzyżu, ale dostrzega też, że przez to cierpienie i przez śmierć my wszyscy możemy dostąpić zbawienia. Izajasz przewidział też zmartwychwstanie Jezusa i Jego królowanie w Iz 53:11-12: „Po udrękach swej duszy, ujrzy światło i nim się nasyci. Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawości On sam dźwigać będzie. Dlatego w nagrodę przydzielę Mu tłumy, i posiądzie możnych jako zdobycz, za to, że Siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A On poniósł grzechy wielu, i oręduje za przestępcami.”(BT) Czyż nie jest to Ewangelia w czystej postaci napisana i ogłoszona ponad 700 lat przed narodzinami Jezusa? Rz 10:9-10: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia.”(BT)

Prorok, niczym w czterech ewangeliach, w czterech pieśniach Sługi Jahwe zawiera całą prawdę o przyjściu Mesjasza. Cała księga Izajasza jest zwiastowaniem Dobrej Nowiny o zbawieniu i Królestwie Mesjasza, choć Izajasz pozostawał też wierny swojemu prorockiemu zadaniu nawracania Izraela swoich czasów. W kontekście jednak jego przepowiedni i głoszenia narodzenia Pana, jego cierpienia, odrzucenia oraz zbawczej męki, wraz z ofiarą krzyża, a następnie zmartwychwstania, można Izajasza określić czternastym Apostołem, czternastym wysłannikiem Pana.